Ο φάρος αυτός αρχικά, είχε επιλεγεί θέση ανέγερσης, βορειότερα της σημερινής, στη περιοχή “παλιοφάναρο” αλλά τελικά επιλέχθηκε να ανεγερθεί στο ακρωτήριο Γουρούνι που προσέφερε καλύτερη φωτοβολία. Πρωτολειτούργησε το 1889 με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο. Έχει εστιακό ύψος 70 μέτρα (με ύψος πύργου τα 14 μέτρα) χαρακτηρισμένος ως καταδιοπτρικός Γ τάξεως. Εξέπεμπε σταθερό λευκό φως, ζωηρό και ασθενές, ποικιλλόμενο υπό μιας λευκής αναλαμπής ανά δυο λεπτά και φωτοβολία τα 20 ναυτικά μίλα, σύμφωνα με το φαροδείκτη του 1934. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου παρέμεινε σβηστός και επαναλειτούργησε το 1944, κατά την ανασυγκρότηση του φαρικού δικτύου, με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο. Το 1984 ο φάρος ηλεκτροδοτήθηκε από το δίκτυο της Δ.Ε.Η του νησιού και λειτούργησε ως επιτηρούμενος ηλεκτρικός, έως το 1989, όταν αυτοματοποιήθηκε πλήρως. Σήμερα το χαρακτηριστικό του φάρου είναι τρεις λευκές αναλαμπές ανά 30 δευτερόλεπτα και φωτοβολία 20 ναυτικά μίλια. Η ισόγεια κατοικία αποτελείται από τρια δωμάτια, χωλ, κουζίνα αποθήκη με συνολικό εμβαδόν 140 τ.μ. Πλησίον του κτιρίου υπάρχει φούρνος και W.C. Ο τετράγωνος πύργος του φάρου υψώνεται στο μέσον της βόρειας πλευράς του φαρόσπιτου. Όλο το κτίριο είναι κτισμένο με “πορί” , δηλαδή ηφαιστειακό τόφο, που είναι υλικό ελαφρύτερο από το λίθο. Πιθανός τόπος προέλευσης ήταν η Κίμωλος. Ο φάρος διατηρεί σε χρήση το αρχικό περιστροφικό μηχάνημα γαλλικής κατασκευής της εταιρείας “Sautter-Lemonier et cie” με έδρα το Παρίσι και με χρονολογία κατασκευής το 1887, καθώς και το αυθεντικό οπτικό. Η οργανική δύναμη του φάρου αποτελούνταν από έναν επιστάτη τάξεως Β και τρεις φύλακες α, β και γ τάξεως, σύνολο 4 άτομα.  Έχει κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού (1996)