Το 1936, όταν ιδρύθηκε ο συνεταιρισμός «Ασπρό» διέθετε περίπου 100 μέλη. Λίγο πριν την Κατοχή, τα μέλη έγιναν 400, ενώ μετά τον πόλεμο αυξήθηκαν στα 600. Το 1952 άρχισε η ανέγερση του εργοστασίου του συνεταιρισμού, στην περιοχή του σημερινού Αγροκηπίου. Ήταν το πρώτο συνεταιριστικό εργοστάσιο παστερίωσης γάλακτος στην Ελλάδα, ενώ επί χρόνια ο «Ασπρό» αποτελούσε τη δεύτερη γαλακτοβιομηχανία μετά την ΕΒΓΑ.
Τα επόμενα χρόνια ίδρυσε εργοστάσιο γάλακτος στην περιοχή του Ασπροπύργου και ο Δημήτριος Καραμπούλας, ονομάκοντας την επιχείρησή του «Άνθος», η οποία, όμως, χρεωκόπησε και έκλεισε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η παραγωγή γάλακτος του «Ασπρό», από την άλλη πλευρά, αυξανόταν σταθερά, φτάνοντας έως και τους 35 τόνους ημερησίως. Στο εργοστάσιο λειτουργούσαν μονάδα επεξεργασίας γάλακτος και μονάδα παστερίωσης. Τα προϊόντα που παράγονταν ήταν γάλα, γιαούρτι αγελάδος και πρόβειο και για τρεις μήνες, λίγο πριν κλείσει, το 1990, γιαούρτι στραγγιστό. Κατά τα τελευταία χρόνια παραγόταν βούτυρο. Επίσης, από τον Φεβρουάριο έως τον Αύγουστο παράγονταν παγωτά, γύρω στους τρεις τόνους καθημερινά, που διοχετεύονταν στην αγορά ολόκληρης της χώρας. Στο εργοστάσιο πωλείτο ακόμα χύμα γάλα σε χονδρεμπόρους Ζαχαροπλαστικής.
Η γαλακτοβιομηχανία διέθετε τακτικό προσωπικό 100 ατόμων, ενώ από τον Φεβρουάριο έως και τον Αύγουστο προσλαμβάνονταν πολλοί εποχικοί υπάλληλοι, για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες της παραγωγής.
Το 1969 συγχωνεύθηκαν οι συνεταιρισμοί του «Ασπρό» και του «Αγίου Δημητρίου» (ο οποίος απαρτικόταν από δυναμικό 200 περίπου συνεταιριστών), ενώ το 1975 δημιουργήθηκε μονάδα Ζωοτροφών. Από το 1985 η παραγωγή μειώθηκε και η επιχείρηση δεν άντεξε τις νέες οικονομικές και παραγωγικές προκλήσεις. Το εργοστάσιο έπαψε να λειτουργεί στις 30 Μαρτίου 1990 και εκποιήθηκε τέσσερις μήνες αργότερα".
Σήμερα στο χώρο στεγάζεται το εργοστάσιο παγωτών Bonito.

Γεννηθηκα το 1966, οι γονείς μου είχαν γαλακροπωλείο - ζαχαροπλαστείο στο Περιστέρι απο το 1962. Απο την αρχή ο πατέρας μου προμηθευόταν παστεριωμένο γάλα ΑΣΠΡΟ σε γυαλινες επιστρεφόμενες φιάλες που μεταφέρονταν με σιδερενια κιβώτια. Αργότερα οι φιάλες έγιναν πλαστικές όπως και τα κιβώτια. Θυμάμαι μικρό παιδί είχαμε επισκεφθεί οικογενειακώς το εργοαστάσιο στον Ασπρόπυργο και είχαμε παρακολουθ΄ησει όλη τη διαδικασία εμφιάλωσης του φρέσκου γάλακτος, πραγματικά φρέσκου γάλακτος, απο τα παρακείμενα βουστάσια και όχι απο την περιφέρεια. Ενα γάλα με γευση, διάρκειας μόλις 2 ημερών, που πολλές φορές σχημάτιζε ένα δακτυλίδι κρέμας στο λαιμό του μπουκαλιού. Και όταν πέρναγε το 3ήμερο το γάλα άρχιζε να ξυνίζει. Φυσιολογικες καταστάσεις . Και η εταιρεία ποτέ δεν μάζευε τα ληγμένα. Οτι περίσσευε (σπανίως περίσσευε γάλα , τα super market ήταν στα σπάργανα και ο ανταγωνισμός σχετικά περιορισμένος στο φρέσκο γάλα) οι γονείς μου έφτιαχναν κρέμα, ρυζόγαλο η το χρησιμοποιούσαν στη μαγειρική. Συνήθως παραλαμβάναμε 6-8 κιβώτια καθημερινα, απο ειδικά φορτηγά που δεν διέθεταν ψυκτικό μηχάνημα, καθώς οι αποστάσεις ήταν σχετικά μικρές και η διανομή ξεκινούσε πολύ πρώί. Εχω ξεφορτώσει και τοποθετήσει στο ψυγείο χιλιάδες μπουκάλια γάλακτος ΑΣΠΡΟ, ασπρο & σοκολατούχο σε δύο μεγέθη, και πάντα είμασταν περήφανοι για τα ποιοτικά προιόντα ΑΣΠΡΟ που πουλούσαμε. Με την αναπτυξη των αλυσίδων super market, την εντονη διαφήμιση απο τον ανταγωνισμό , κυρίως ΔΕΛΤΑ & ΕΒΓΑ, αλλά και την παρακμή της συνεταιριστικής επιχειρηματικότητας προς όφελος των μεγάλων ομίλων, η πορεία της ΑΣΠΡΟ γινόταν όλο και πιο δύσκολη, μέχρι το κλείσιμο της επιχείρησης. Παρόμοια τύχη είχε και η ΑΣΤΥ , που συμπλήρωνε την 4αδα των εταιρείων φρέσκου γάλακτος μέχρι τα μέσα της 10ετίας του 1980, όπως εγω την έζησα σαν παιδί και έφηβος. Μαρτυρία κου Αντ. Μώλου (απο την σελίδα στο fb της Βιομηχαωικλης Αρχαιολογίας)